به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

صبح را بی خبران،مژده به دیدار کنید 

دل به دلدار سپارید ومرا یار کنید

این همه نغمه که خواندید،مرا 

 قصه ی دیدارکنید

زین طلوع و به تماشایِ ِحیات

عشق ِ ما را ،همه هوشیار کنید

عاقلان ،پرده به اسرار کنید

زین مسیحا نفسی باز به تکرار کنید

بانویِ من

ای در حریرِ

درد خفته

ای، خسته از  تبعیض وتحقیر

بانویِ من

ای اعتراضِ سرخ یک فریاد

اندوهِ بی پایانِ فریاد

بر پیکرت زخمی،زبیداد

بانویِ مهر وآیه عشق

بر قلبِ تو ،جاری همه اندیشه ی عشق،

آرامش از چشمان تو 

پیغام دارد

از گردش چرخ فلک ،در دست گویی جام دارد 

گر چه تو را بانویِ من 

بر دفتر مشقِ تعصب دار کردند 

اندیشه ات را

بی محابا بر سر بازار کردند 

به عشق قسم ،

وبه آغاز حیات،

که بی تو زیستن را هرگز نتوان،

به پرواز سوگند 

وبه پروانه ها پیوند،

که در نگاه تو رازیست،زامتداد جاده های بی پایان

به تمنا فریاد 

و

به آواز پر قوی‌‌‌ سبکبال قسم

که تو 

آن

حجم سپیدی

همه آوای بهاری

تاریخ ،سوگوار نسلی خواهد بود،

که از تبار تعصب وجهالت،

پای در عرصه ی حیات نهادند و طاعونی سخت،

اندیشه هایشان را به مسلخ نادانی کشاند،

تاریخ ،خواهد گریست

بر مرگ خرد،

در پشت دروازه های نادانی

ای آینده مبهم

مرا فرا خوانده ایی  

از نشیب درد

که درد را،با من آشناییست، دیرینه

نمیخواهم ماندن،در سراب مذهب را

که بی ایمان بودن، بی دین 

میتوان انسان بود وبه حکم بودن،،زندگی را معنای مهر آموخت  ،مهرتان افزون

قلم هارا شکستند

به جرم گفتن یک واژه از عشق

ببین اندیشه را باتیر بستند،

واز تبعید فرزندان در بند،

حصاری سخت ،بر اندیشه بستند

حقیقت را ،به مسلخ دار میزد،

خشونت را ،به سطر خاطراتم جار میزد،

اهورایم ،قلم بشکست ودل بشکست  واندیشه فرو ریخت

ودر سوگ سیاووش های گریان ،صدای راستین آزادی فرو ریخت

زمین سخت وهوا سردوزمستان،سخت بیداد،وزین بیداد گرها، سخت فریاد

مرا اندیشه ام در بند ضحاک،

وطن را کاوه ایی از جنس افلاک،

هوا اکنده از شلاق بیداد،

نفس ها حبس در سینه ،بسی داد

نفس ها را به مسلخ دار میزد

وآزادی چنین فریاد میزد

خرد در بند اهریمن گرفتار  ونادانی ،جهالت،

سوار اسب اندیشه چه بیدار،

چنان می تازد از بند،

امیدی نیست 

خرد در احتضار لحظه های پوچ آخر،

برای گفتن نام عدالت دار میشد

اهورایم!!!!زمین سرد است،

هوا آلوده از نیرنگ

وچشمانم بدون رنگ

صدای کودکی  خفته زقعر قبر میاد

صدای مادری با ضجه های درد میاید

زمین اینجا بسی آلوده از پیکار ونیرنگ،

ومردانی،به جرم گفتن‌ فریاد یک رنگ

نوشتن از حقیقتهای در بند

به سلولی چنین ،باریک ودلتنگ

نگاهی عاشقانه جان سپردند  

به آهی

نگاهی

آیه های عشق خواندند

باتو ای آرام جانم،

با تو شیدا میشوم،گویی اهورا میشوم

از تو ومست نگاهت،

اینچنین غرق تمنا میشوم....

باتو از شور جوانی،،،

یک غزال تیز پا میشوم، ،

با تو تفسیر بلند عشق ،،در دنیا میشوم

با تو من 

ای دل،،شکوفا میشوم،گویی که رویا میشوم

از غزل های پر از شوق نگاهت ،

من چه زیبا میشوم ،،،گاهی فریبا میشوم

در بساط مهربانی ،

من زعشق تو شکیبا میشوم

در نسیم بی قراری ،

با قرار مهربانی ،،من  هویدا میشوم

عشق را از برایت سخت ،شیدا میکنم

مهربانی را برایت من ،

تمنا میکنم

کاش میشد بوسه بارانت کنم

یک سبد ،از عشق مهمانت کنم

کاش میشد روی دریا ها  نوشت.....

قصه ها یی ،ناب از این سرنوشت ......

کاش میشد با تو رویا میشدم

لیلی افسونگر شهر تماشا میشدم

کاش میشد روی فرشی از 

زمان

مینوشتم از برایت مهربان

مینوشتم ،مهربان با من بمان

روی یاسی از گل رنگین کمان

کاش میشد ،کاش هایم بی صدا

جمع میشد،پشت درهای دعا

کاش ،،یکدم مسیحا میشدم،

از برای عشق ،غوغا میشدم

صبح امروز 

سلامی دادم

زندگی را با شوق

یاس را با ذوق

خنده را رویایی

عشق را زیبایی

خوشه ی گندم روییده 

بر آن خرمنِ دل

با من از رقص درین باد بهاری

چه سخن ها دارد

شاخه ی بیدِ  رها گشته

درین زمزمه پاک بهار

با من ازحادثه ی عشق 

نواها دارد

وسحر من خواندم

با نسیم سحری

نغمه ی بی خبری

کوله بارم همه عشق

نغمه هایم 

همه شوق

وپیامم 

پر احساس ترنم 

با صبح 

از درد سخن گفتن واز درد نوشتن 

با مردم بیدرد 

ندانی که چه دردیست

چه دردیست 

فریاد را 

سکوت کردن

وچه زمزمه ی 

مبهمی ست

بی هدف زیستن

ودردناکتر 

زیستن با خفتگانیست که آنها را هیچ فکر 

بیداری نیست

باران ببار بر کشتزار اندیشه ام

که وسعت درد را 

انتهایی نیست

باران ببار 

بر خواب خفتگان

که تاوان بیداری را

بهاییست گرانبها

چقدر دلم میخواهد

پروانه بودن را

وپروانه سوختن را

که سوختن را با او

اختیاریست

چقدر دلتنگم 

آسمانی شدن را

مگر نه آنکه

کرانه های آسمان را

آفریدند

از برای رحمت ،

معرفت

مغفرت

خدایا قیامتت 

کی بر پا میشود

که مرا تاب ماندگاری 

نیست

مرا به تاوان کدامین

خطا آزموده ایی

مرا بردباری نیست

خدایا!!!!دستانم،

بس تهی

اندیشه ام بس کوتاه 

وپله های رسیدنت

بس بزرگ وبی انتها

مرا از فراسوی خواستن ها

فرا خوانم

صدایت را شنیده ام

اما پای را تاب رفتن نیست

مرا آنگونه 

بخوان که شایسته هست

خدایا پریشانم

ودرهای مهربانیت

بینهایت گسترده

ایمانم را فزونی بخش

که بی یاد تو واعتماد 

به داشتنت

مرا امیدی نیست

پناهی نیست

خدایا!!!!

دروازه های  معرفتت 

در هر طلوع مرا میخواند

مرا تجلی گاه  عشق ساز 

که غریق دریای رحمتت هستم 

مرا از مرگ،زین خواب جان آرام هراسی نیست

مرا با غصه ودرد نبودن

کوچ

رفتن

هیچ کاری نیست

ومن امشب پرم 

از حس تردید

پر از احساس اندوهبار 

تدبیر

منم امشب همان آواز یک ساز

منم آن راز پرواز

منم گمگشته 

در یک کوچه ی باز 

به همراهم صدای ساز پرواز

منم فریادی از جنس 

سپیدار

صدای  خنده ی آن بید بیدار

منم آن  نم نم باران رحمت 

دعاهایی پر از حس اجابت

وبا من بندی از 

دلبستگی هاست

نگاه من به آن وابستگی هاست

وگر نه بیدرنگ باید عبور کرد

برای لحظه ایی کوچ را مرور کرد

ومن امشب دلم آرامش یک خواب میخواهد

دلم آوای گرم وناب میخواهد

حدیثی از زلال آب میخواهد

در این دروغستان ما،مردی                                            شقایق میفروخت                                                               بیچاره با اندوه ودرد ،بذر حقایق میفروخت                             

اوبیخبر از غصه هااز آن                                                 فریب وحیله ها                                                                  آن دورگرد کوچه ها،گویی                                                    حقایق میفروخت                                                               

امشب درین افسون شب،در                                           زیر نور ماهتاب                                                                  افسونگر اندیشه ها،اندیشه ایی                                         برما خلایق میفروخت                                                        

گویی صداقت  مرده است                                              راستی دگر پژمرده است                                                    در این فریبستان غم                                                          دیوانه ی                                                                            افسانه ایی                                                                    امشب دقایق میفروخت                                                   

زین شهر پر آشوب ما،                                                      هرکس خودش نقاش بود                                                  نقشی بر این  ویرانه ها                                                      نقاش لایق میفروخت                                                        

با تو اهورا می شوم                                                        با غم هویدا می شوم                                                        در این نبرد  اهرمن گویی                                                     اهورا میشوم                                                                        من خود تمنا میشوم،غرق                                                  تولا میشوم

آنگاه که من ها  ما  شویم                                                 وقتی سکوت را                                                                 بشکنیم                                                                              دیو سیاهی میرود ،از آن                                                   فرا سوی افق،بازم تباهی میرود                                         

وقتست که من ها   ما شویم                                           فکر شقایق ها شویم                                                          وقتست که با اندیشه ها                                                     در جنگ ،با خرافه ها                                                            از غصه ها رها شویم،                                                         قفل سکوت را بشکنیم                                                       از بند جهل جدا شویم                                                        

وقتست که من ها  ما شویم                                              فکر شقایق ها شویم............

آنهایی که بلند میخندند بیصدا میگریند،وچه دردیست گریستن،                 در ازدحام یک آشوب،                                چه رنجیست ،در سکوت خاکستری حصار شب بیصدا گریستن،،،،،                                 من از کرانه های این درد ،در گریز از آن اندوه پنهان به شب پناه میبرم ،که با شب مرا پیوندیست دیرینه،                                 چه سخت است گفتن از درد ،با آنان که بی دردند، اینجا خورشید را طلوعی نیست واندیشه ها در کور سوی افق های ناپیدا در بند مانده اند،،،                                               شب را به نظاره نشسته ام تا با ستارگان آسمانش ،دردها را قسمت کنیم وبا سکوت خاکستریش ،سر بر دامن تاریکی،چون مترسکی تنها،درشبی تاریک وپاییزی ،با نگاهی از جنس دعا ،رو به سوی آسمان ،با خدا یم ،راز میگویم ،وچه زیبا دستهای خالی ام را پرزاجابت میکند

تو از کدامین قبیله ایی؟از کدامین سرزمین؟که امتداد عشق را ،ازتو بی انتهاست........                                                                تو از سلسله تبار کدامین قافله ایی ؟که تو را آفریده اند از برای معرفت.......برای رحمت وبرای مهربانی ،،،،،،،،،                    بهار  را با  تو پیوند   آشنایست ،،،وطراوت را با تو همراهیست دیرینه  ............                                                به شکوه ،آنچه راعشق گویند ....تو قبله گاه عشقی،،،،،،،،،،          تو را  گورا باد !!!حلاوت عشق ،،که شیرینی نگاهت ،تفسیر راز آفرینش است..........                                                            تو را خواستم ،شعر بنامم ،،،که شعرم را تو شعور عاشقانه ایی،،،،،،،،                     بگذار  تو راقاصدک عشق بنامم   ، که تو آن قاصد ک خوش خبری،،خبر  از لحظه وصل  همه در نگاه تو ست........تو بخوان  نغمه ی سوختن ،،ز پر پروانه ها،،،،من بگویم ، که مسیحا نفس از سوی خدا می آید،،،،،،،

مرا در خاطرت هست ،مرا ای راز شب بو ،در غزل های پر از عشق ،مرا در خاطرت هست ؟؟ به یاد داری مرا نیلو فرانه ؟من آن یاسم پر از احساس رویش ،گرت یاد آوری من را ،،،من آن حس غریب یک نوازش،،، منم تکراردر آغاز رویش،  من از آن جام رویایی  چشمان تو سرمست،، صدای پای باران را شنیدم وگاهی با نیایش های باران،،،دعایت میکنم ،باتو بماند تمام  آنچه زیبایست در دل ،تمام خاطرات کودکی ها ،تمام خواب سبز اطلسی ها ،،،دعایت میکنم  در فصل رویش ،ترنم های باران با تو باشد ، صدای رویش پاک  جوانه ،طراوت بخش لحظات تو باشد ، ،،،،،،،

شبی،بارانی ازپشت حصارچشم ها یم ،خدا را، عاشقانه من صدا کردم،             ودل را با نوای یک اجابت ،بسوی،آسمانت ،من رها کردم، رها کردم ،دلم را زین  همه درد ،صدای ناله ی خواند ،مرا از کوچه ایی سرد،          ومن آهسته،میآییم ،مبادا،که پرستو بال بگشاید ،مبادا قاصدک با قصه هایم راز بگشاید ،ومن میآییم از آنسوی ،پَرچین سخن ها ، مرا با،خواب جنگل  ،بی قراریست،مرا در کوله بارم،خواب سبز یک اقاقیست ،                             مرا با کوچ ،دیرینه ،آشنایست،تورا   ای آشنا با لحظه هایم ،برای سر سپردن دوست دارم ،وباز م کوله بار م خالی از عشق  وتنها یک نفس ،تا انتها هست ، مرا تا انتها راهی نماندست،،خدایا !!!!!راه دشوار،جاده نا هموار،زمان اندک،مرا دریاب ،مرا رویایی از اندیشه ی فردا، مرا در بیقراری ها ،مرا دریاب

• تورابرگزیده اند ،از برای رحمت،  برای معرفت ،واگر نبود راز هستی در خلقت انسان،تو را حدیث آب بود وگل ،وآنروزکه در میقات بندگی ،پیمان الست بکم ،را از سر شوق پاسخی عاشقانه دادیم،ما را برگزیدند .از برای اشتیاق یک پرواز،،،،که بی پرواز،کوچ راهرگز نتوان .......ودرآن بامداد عشق،که نقاش هستی عشق را نقش می زد،در حریم کبریایی دل،عطر حضور خدا ،بها بخشید.سرود زیستن راو تفسیر ناب بندگی را،،،،واینگونه است که هر بامداد بسان  کودکی  عاشق ،رو به نیلگون بیکران آبی ،رد پای مهربانی را میجوییم،،چرا که دل را با مهربانی ،پیوندیست دیرینه ،،،،،،وای مهربانم برایت خدا را آرزو دارم

،،دوست دارم ،آدم هایی راکه عطر نفسشان بوی ناب مهربانی میدهد ،             آنهایی که همیشه بودنشان ،ثبت خاطره هاست ،وچقدر دوست دارم ،صمیمیت حضورت را ،که از حضور تو زندگی را معنای دیگریست ،                                      صبح که می  آید ،باتو سلام میدهم ،،آسمان را که در نیلگون بیکرانش وسعت مهربانی های تو ست، دلم گرم است ،از تلاء لو نگاهت ،که از تو عشق،جاریست در وجودم، چقدردوست داشتنی هستند،آنهایی که جاری از زلال معرفتند،مرا با تو،رازیست آشنا ،از بلندای ،هر چه مهر،هر چه خواستن ،تو مانا باش ای ماندنی ترین تفسیر،که زندگی را ،در تو زیباتر خواهم یافت  ،ای ترنم خوش وصل ،حرف های تو،آیه آیه های ،مهربانیست ودر توچقدر حرف ،ناگفته است ،گفتنی هایی ماندنی حرف هایی ،تا ابد دوست داشتنی،بی بی عزیزم مهربان بانوی خاطراتم،مادر مهربان،تمام لحظاتم ،ای تفسیر ،عشق  در زندگی من پایدار باش ومانا،که از تو،زندگی را تپش هایست به وسعت بیکران مهربانی هایت  ،بی نهایت دوستت دارم